Eigenlijk wonen we in Indoornik he. Naast de kerk, in het dorpshuis, het gebouw waar vroeger de fanfare oefende.
Afgelopen december kreeg Hans, mijn Nederlandse man, een baan in Arnhem. We verhuisden met ons gezin van Austin, Texas, USA, naar Nederland. Wij hebben twee tienerzoons, een tweeling, die in China geboren zijn. Er is in Amerika al veel racisme en wij zagen dat Trump nog eens olie op het vuur gooide door het alsmaar te hebben over ‘The Chines Virus’ als hij Covid bedoelde. Toen werden ook nog nieuwe wapenwetten doorgevoerd en kwam er nog meer geweld waarbij geschoten werd. Ik voelde me steeds onveiliger in Amerika. Voor ons was het ook daarom een fijn moment om uit Texas weg te gaan, want de politieke sfeer daar wordt steeds grimmiger. Toen we hier kwamen voelde ik me een beetje een politiek vluchteling.
We werden verliefd op een huis in Indoornik en zijn daar eind januari 2021 naartoe verhuisd. We zijn hier dus nog niet zo lang zijn. En nu onze zoons begin augustus eindelijk volledig zijn ingeënt, voelt het alsof we hier de laatste maanden pas echt beginnen te leven in plaats van alleen maar in isolatie thuis te blijven.

Ja, met mijn man Hans, onze tweelingzonen in de tienerleeftijd en onze geweldige hond Nadine. Nadine is de enige Texaanse in ons gezin.

Met twee uitgehongerde tieners heb ik het gevoel dat ik veel tijd besteed aan het uitzoeken en plannen van maaltijden, het maken van boodschappenlijstjes, boodschappen doen en koken, maar het is een werk van liefde. Met veel minder restaurantkeuzes in de buurt dan we in Austin hadden, koken we veel meer thuis sinds we naar de Overbetuwe zijn verhuisd. Maar ik klaag niet. Ik realiseer me dat we nog maar weinig tijd samen met onze zoons thuis zullen hebben, dus ik koester het samenzijn. Over een paar jaar zitten we misschien weer met z’n tweeën aan de keukentafel. Bovendien zijn we dankbaar voor de gezonde eetlust van onze zonen, hun enthousiasme voor de maaltijden en het feit dat ze elke avond om beurten de afwas doen.

Sinds de covid lock down 20 maanden geleden begon, spelen we ook bijna elke avond samen kaart als gezin. We spelen een spel dat “Harten” heet van maandag tot en met donderdagavond en poker in het weekend. Ik besteed ook wat tijd aan het maken van kunstcollages en lezen. Toegegeven, ik besteed ook veel te veel tijd aan sociale media, maar dat voelt als een noodzakelijk kwaad. Na zo geïsoleerd te zijn geweest door covid, geen Nederlands te kunnen spreken en met heel weinig vrienden hier, is het nu belangrijk voor me om in contact te blijven met de mensen die ik in Amerika heb achtergelaten en de mensen die ik hier niet veilig kan zien.

Vanwege de covid hebben we nog niet veel verkend sinds we hier wonen, maar tot nu toe geniet ik het meest van de tijd die ik met een paar verschillende buren in hun keuken of tuin heb doorgebracht, kletsend en thee drinkend. Langs de Nederrijndijk rijden is ook altijd een tractatie. En de kersenkramen. We zijn erg dankbaar voor de kersen hier. En de tuin van Paula van Lingen aan de Achterstraat is ook bijzonder. Ik dronk er een kopje kruidenthee dat ze zelf had samengesteld. Heerlijk! En ik dacht dat ik helemaal niet van thee hield.

De kennismaking met die lieve Francis afgelopen mei tijdens een eerste wandeling door Randwijk. Onze “blind date” was te danken aan het Randwijker “Koekje Erbij” initiatief. Ik ben zo dankbaar voor die kans! Na onze waanzinnige transatlantische verhuizing en het covid isolement, was Francis’s gastvrij, enthousiast kameraadschap zo’n waardevol geschenk. Dat is het nog steeds.

Ja: de eerder genoemde Koekje Erbij. En ik deed mee met een rondleiding in de tuin van Paula van Lingen afgelopen juli. Ik hoop meer mee te doen naarmate mijn Nederlandse taalvaardigheid beter en gemakkelijker wordt, maar dat zal tijd kosten. Op dit moment gebruik ik heel graag en vaak een online vertaalprogramma zodat ik mails kan lezen en zelfs in het Nederlands op Facebook kan schrijven. Maar uiteindelijk wil ik natuurlijk zelf Nederlands spreken en verstaan.

Ik ben goed in het organiseren van allerlei soorten bijeenkomsten. Zo initieerde en organiseerde ik een jaarlijkse weekendbijeenkomst voor onze Families met Kinderen uit China groep in Austin. Die wordt nog elk jaar gehouden. Ik vind het hartstikke leuk om bijeenkomsten te organiseren met een kleine groep mensen om iets samen te doen. Om collages te maken, pot-luck diners en tie-dye party’s. Al heb ik nog geen idee waar ik in Nederland tie-dye benodigdheden kan kopen. Nu ik erover nadenk, ik weet niet of ik hier iemand heb gezien met kleren die met tie-dye zijn geverfd. Het is een manier om textiel, t-shirts bijvoorbeeld, te verven. Tie-dye was erg populair in Austin. Is er eigenlijk een woord voor in het Nederlands?

Met ons gezin organiseren we in december een Amerikaanse expat potluck party. In het Nederlands heet dat een ‘American party’: iedereen neemt wat te eten mee om te delen met elkaar. We kijken ernaar uit om daarna ook pot-luck diners te introduceren bij onze buren.

Ahhh, mag ik er twee hebben alsjeblieft? De eerste ontmoeting met mijn lieve Hans en onze ontmoeting met onze tweelingzoons in Zhengzhou, China. Zoals ik het zie, zijn dat allebei wonderbaarlijke verhalen, perfect voor het hiernamaals.

Het maakt niet uit wat andere mensen van je denken. Let it all go, meisje. Zoals mijn held Joseph Campbell zei: “Het voorrecht van leven is zijn wie je bent.”

Die lijst is veel te lang en de problemen zijn allemaal veel te belangrijk: klimaatverandering, geïnstitutionaliseerd racisme, alomtegenwoordige vrouwenhaat, seksisme en leeftijddiscriminatie, de afschuwelijke inkomensongelijkheid, het hartzeer van kinderarbeid en mensenhandel, alle problemen die momenteel worden omarmd door de Republikeinse Partij en hun belachelijke samenzweringstheorieën… In deze fase van mijn leven heb ik dat soort magisch denken opgegeven. Ik ben ook gestopt met stressen over alles wat ik niet kan veranderen.